«Дзённік» — гэта хронікі псіхалагічнай ломкі краіны. Час перакуленых лёсаў і выпаленых пачуццяў нараджае адмысловую літаратуру, нязручную і трывожную. Тут аўтарскае становіцца агульным. Таму без імя, пра ўсіх ад першай асобы.
«Вельмі цяжка пісаць — усё, ступар. Дадае бессэнсоўнасці наш актуальны кантэкст — здаецца, што пісаць больш ні пра што нельга. Як быццам бы ты здраджваеш, калі працягваеш жыць і пісаць нейкія адарваныя ад нашай сітуацыі рэчы. Але як уплесці гэты гвалт і тэрор у сваю паўсядзённасць?»
